Vâil İbnu Hucr radıyallahu anh anlatıyor: “Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm’a bir adam geldi, bir başkasını kayışla bağlamış getiriyordu.Ey Allah’ın Resûlü! Bu, kardeşimi öldürdü! dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:Doğru mu, kardeşini mi öldürdün? diye sordu. Getiren adam:Şayet itiraz etmezsi, aleyhine beyyine getirebilirim! dedi. Öbürü:Evet kardeşini öldürdüm! diye itiraf etti. Aleyhissalâtu vesselâm:Nasıl öldürdün? diye sordu. Adam açıkladı:O ve ben bir ağaçtan yaprak çırpıyorduk, bana küfredip beni kızdırdı, ben de baltayla başına vurup öldürdüm.Müslim, Kasame 32, (1680); Ebu Dâvud, Diyât 3, (4499, 4500, 4501); Nesai, Kasame 5, (8, 13-18).Ebu Dâvud şu ziyadede bulundu: “Ben onu öldürmeyi düşünmemiştim.”Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm: “Kendinden ödeyeceğin bir şeyin var mı?” diye sordu. Adam:Beniş şu elbise ve baltamdan başka bir şeyim yodk! dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:Ne dersin, kavmin seni satın alır mı (fidyeni öder mi)? buyurdu.Adam:Ben kavmim nazarında o kadar kıymetli değilim ki! dedi. Bunun üzerine Aleyhissalâtu vesselâm kayıştan ipi getiren adama attı ve “Al adamını!” buyurdu. Adam onu alıp oradan ayrıldı. Onlar dönünce Aleyhissalâtu vesselâm:Eğer onu öldürürse, o da onun mislidir buyurdular. Adam geri gelip:Ey Allah’ın Resûlü! Eğer onu öldürürse o da onun mislidir” dediğiniz bana ulaştı. Oysa ben onu sizin emriniz üzerine aldım” dedi. Aleyhissalâtu vesselâm:Sen onun hem kendi günahı ve hem de (öldürdüğü) arkadaşının günahıyla dönmesini istemiyor musun? buyurdu. Adam:Evet ey Allah’ın Resûlü! deyince Aleyhissalâtu vesselâm:Bu iş böyledir! buyurdu. Bunun üzerine adam kayışı atıp, adamı serbest bıraktı.”Müslim, Kasâme 32, (1680); Ebu Dâvud, Diyât 3, (4999, 4500, 4501); Nesai, Kasame 5, (8, 13-18).